Chusé Antón Santamaria Loriente

Güello de paxaro (2013). Publicazions d’o Consello d’a Fabla Aragonesa.

Chusé Antón Santamaria Loriente

 

En os pentagramas

de filos dorados

os paxaros meten

as suyas notas

en clau de sol.

O timbre resuena

en as ninetas d’os

güellos d’iste maitín

que s’escotola.

¿Qui manulla

o diapasón?

 

As alas d’as falzetas

esgarrapan os parpiellos

de l’alba.

Espuntes d’o sol.

Cucús de maitinada.

Esparbels de meyodía.

Muxons de tardada.

Creyazión.

Re-creyazión.

 

D’entre as boiras

un rayo de sol

caye en as oliberas

de plata.

Foco enzegallador.

Eslambio de fulgor.

Inzendio devorador.

Plebia d’oro que

podeba fecundar

a Danae.

 

Solanera.

Primer chemeco

de luz

en as yedras.

O día nos plega

como un mozet

que ploriconía.

 

Una man azul

replega as boiras

que s’achantan

en os güellos d’os

críos que aún

ensuenian.

En o ziazo de

luz

o sol tixidor

contina bordando

con diamantes

de fuego os

campos de trigo.

 

Rayadeta de

sol

prima lux d’o

día.

Claror de mármol

espullato.

Zielo  augua

marina.

 

¿A luz traye os paxaros

u os paxaros trayen a luz?

 

Punta d’o día.

Una polbarera

d’augua chelata

caye abonico.

Glarimas d’Eos

que plora en a

yerba a muerte

d’o suyo fillo

Estrelas cristalizatas.

Rosada.

 

Dondiaré como

un flayo embelecato

e continaré,

Tantalo afatuato,

buscando as trías

de luz cobriza

que a tuya

nabata dorada

ba dixando, perén,

en un mar de níquel.